Դատարկությունս էլ քոնն է..

Լեզուս փաթ ընկավ,

Կամ էլ կորցրեցի համարձակությունս,

Պատիվս անգամ

Թեև կորցրեցի, բայց և ապրեցի

Սիրուս արժանի:

Ամեն ինչ կտամ.

Արդեն տվել եմ,

Ու թեկուզ ոչինչ

Էլ չունեմ արդեն`

Դատարկությունս էլ քոնն է անգամ:

Չգիտեմ, արդյոք դա ճիշտ է.

Այն, ինչ մարդիկ են այսօր սրբացնում,

Իրենք են հենց դա

Ոտնատակ տալիս.

Ու դրանից է հենց սիրտս լալիս,

Ու անպատասխան հարցերով շրջում…

…Չնայած դրան` նորից է սիրում

Եվ առանց սիրո պարզապես`

Սեփական հոգու ետևից, զույգ ոտքով վազում:

Էլ ին՞չ ես ուզում,

Քո կամքն ինչում՞ն է:

Փշրանքներս է քամին ավազից սրբում,

Ու դրանց միջից սերս զատում է`

Խորտակում ծովում:

Ես քեզ խնդրում եմ,

Արդեն չեմ կարող քեզ հրամայել,

Բարեկամներ չենք,

Ոչ էլ ընկերներ,

Ուստի`խնդրում եմ

Ինձնից հեռանալ,

Ու սովորեցնել առանց քեզ ապրել.

Թեկուզ չեմ կարող ես առանց նրա,

Բայց ցանկանում եմ

Լողալ սովորել ավազի վրա

Ու այն քարերի, որ կամա~ց-կամա~ց

Մարդկանց սրտերն են դառնում:

Ավարտին ու վերջաբանին

Հենց այդ քարերով մենք ենք քարկոծում,

Երբ առանց սիրո ապրել ենք փորձում:

Դա անհնար է…

Թե հոգուդ խորքում

Մի փոքրիկ կտոր սիրուց չլինի

Ավազ կդառնա փուջ մարմինը իմ

Եվ ձեր բոլորի:

Ու ո’չ մի արցունք,

Ո’չ մի աղաչանք

Այլևս նրանց էլ ետ չի բերի:

Ու ինքդ քեզ էլ

Երբեք չես ների:

©Թերեզա

19.07.2005թ.