Եկե՞լ ես... Գնա

Ես հեռանում եմ իմ հիշողությունից,

Իսկ նա վերստին ինձ է համբուրում:

Նա գտնում է ինձ,

Ամենից հետո փնտրում ու գտնում:

Որքան հեռանում,

Որքան այրում եմ մտքեր ու զգացմունք,

Այնքան ավելի է կարողանում

Ինձ իրեն համար դարձնել մանրուք:

Ու ավելի է ինձ խորտակում,

Տանում իր հետ:

Աս'ա, ինչ՞ անեմ,

Քեզանից որտեղ՞ եմ կարող թաքնվել:

Իմ այս հետքերը

Առանց ցանկության եմ քեզ մոտ թողել,

Իսկ դու դրանք օգտագործում ես:

Ես քեզանից օտար սիրում եմ թաքնվել,

Իսկ դու ինձ նորից,

Նորից գտել ես

Ու նորից դարձրել

Քեզ համար մի ստվեր,

Որին միշտ քեզ հետ պիտի ման ածես:

Քո ինչի՞ն եմ պետք:

Որ նորի՞ց լքես,

Երբ ուզում եմ քեզ սեր խոստանալ:

Երբ պատրաստ եմ քեզ

Ներել ու վերադառնալ:

Քեզ մոտ պիտի գամ

Ես ամեն անգամ,

Որ չփոշիանամ

Ու չվերանամ:

Այս ամենը ինձ

Իրոք դարձրել է այդպիսի փոշի:

Բայց դեռ հուսով եմ,

Որ ինձ չես մաշի,

Ու իմ մոխիրները

Քամուն չես հանձնի,

Դրան անտարբեր`

Ինձ չես դարձնի

Անսիրտ ու անսեր:

Ես է'լ չեմ ուզում:

Դու չես հասկանում,

Դու ինձ չգիտես,

Նորից չգիտես:

Բայց ետ ես եկել,

Կրկին եկել ես:

Ու ես չեմ ուզում,

Չեմ ուզում թողնել,

Որ հեռանաս:

Եվ հենց դրանից

Վերացած եմ ես:

Ու կմանրանամ

Քանի դեռ դու կաս:

 ©Թերեզա

13.03.2007թ.