Կորցրած տունս

Վաղուց կորցրել եմ տունդարձիս ճամփեն. 

Անտուն օտար եմ այս փողոցներին: 

Ու իմ մոլորված անձը մինչ գտնեմ, 

Կդառնամ մի ստվեր, որին կորցրին: 

Ու իմ գորշ օրերը թացոտվեցին,

Սևացած պատերս խոնավացան:

Այն` ինչ տվել էիր, բաց թողեցի,

Ինչ էլ չունեի` անձայն ունեցա: 

Ծխում է մութը տանս պատերում, 

Սիրտս անօդ է ու անօթևան: 

Մարմինս կրկին անհոգի ստվերում 

Իմ պաղ աչքերում անտեր կթվա: 

Ես քեզ կգտնեմ, իմ երջանկությո՛ւն, 

Որ համրացել ես օտար մայթերին: 

Դու ինձ կգթաս ու քո թևերում 

Կպահես ստվերս հոգուդ շուրթերին: 

Թեև անտուն եմ, օտար եմ, սառած, 

Ու իմ կարոտը թեև արթուն է, 

Բայց ես կգտնեմ քեզ, իմ ստվե՛ր արբած, 

Ու թող արևի կույր մայրամուտն էլ: 

Թեև աչքերս խոնավ են ու թաց, 

Թեև ցավից էլ հոգիս ոռնում է, 

Բայց դեռ կլինեմ նորից խենթացած, 

Ու կջերմանա քո այս գարունն էլ: 

Եվ այս ճամփեքին իմ ստվերը գրկած

Քո սիրտ կմտնի հոգուս արյունն էլ: 

Մի պահ կկանգնի սիրտս քարացած. 

Քո ափերի մեջ իր կորցրած տունն է:

©Թերեզա

09.07.2012թ.