Կաթիլ

Քեզանից պոկված զուլալ արցունք եմ,

Որ աչքերիցդ կախվել չի ընկնում:

Այտերդ գրկած անշարժ գարունք եմ,

Որ ժպիտ դարձած շուրթդ է գուրգուրում:

Քեզ համար փոքրիկ լուսավորում եմ,

Որ քո երկինքն է անձայն համբուրում:

Քո երազներն էլ լուռ գունավորում եմ,

Երբ քո ափերում շիկնում եմ, կարմրում:

Քեզանով հավերժ անսպառ կարոտ եմ,

Որ կրծոտում է ու ղուտուտ տալիս:

Քեզանում պահված սիրո որոտ եմ,

Որ ամեն անգամ գիրկդ է վար գալիս:

Գալիս է, թաքուն այտերդ է գրկում,

Առանց կարմրելու շուրթդ համբուրում: 

©Թերեզա

12.10.2012թ.

26.10.2012թ.