Շիկացած կարոտ

Քո համբույրներից շիկացած կարոտ,

Չորացել է շուրթերիս ծայրին,

Ու ցած է կախվել իբրև վերջաբան

Ստրկացած կյանքի:

Նա քեզ չի խնդրի մնալ իր կողքին:

Որքան էլ ցավի սիրտը

Կիսաքաղց ստրուկի,

Բայց նա չի իջնի իր հորինած գահից,

Որին ինքն իրեն կարգել էր

Առանց քո թույլատվության:

Ես շոշափում եմ անձը քո

Դեպի քո սիրտ տանող

Իմ հոգևոր թռիչքներով:

Հավաքում եմ ափերիս մեջ

Քո` ինձ տված համբույրները,

Մազերումս թաքցրած

Քո սիրո ստվերները:

Ամեն հատիկ, ամեն մասնիկ

Կենդանի է դեռ ու անմոռանալի,

Ու նրանց եմ նոր շունչ տալիս

Բառերով իմ շուրթերի:

Հենց այդ կարոտը,

Որ կրկին արթնանում է

Իր կեսօրյա հանգստից,

Հենց այդ կարոտն է

Ստիպում  ինձ

Զգալ անհասկանալի մի երևույթ,

Որ դուրս է գիտակցումից:

Հենց այդ կարոտն է

Արթուն պահում սրտիս,

Հոգուս, անգամ մարմնիս

Յուրաքանչյուր անիրական երջանկություն,

Որ նշմարելի է ու անմահ

Այդ համբույրներում:

Քո համբույրներից շիկացած կարոտ,

Հավերժ սառել է իմ երակներում:

©Թերեզա

19.02.2009թ.