Կաթիլ- Կաթիլ

Կաթիլ- կաթիլ այս անձրևներից

Շատ կան քո սիրում,

Որոնք էլ գարնան սիրտը մաքրում են ցավից

Ու սիրո համար երկինք են պարզում:

Քո այդ սիրո մեջ իմ սիրտն է մրսում

Ու թրջվում է:

Յուրաքանչյուր օր նորովի ծնված

Այն քո աշունից գարունը մերժում է:

Բայց և վերեստին ապրում խենթացած:

Ու նրանից էլ գոյատևում է:

Ապա կորչում անդարձելի,անվերադարձ:

Ներքին այրումի ու անձրևների

Գրկախառնումից,

Սիրտս այդ` անգամ ցանկալի

Պատերազմներից

Պարտվել չի սիրում:

Եվ այս աչքերից նրանց մնացորդ անձրևն է հոսում

Ու մաքրում շուրթեր այն համբույրներից,

Որոնք պարտված են իմ հայացքներին,

Բայց հաղթանակն են իրենց նորից ու նորից

Գրանցելու իմ շուրթերին:

Ներում եմ քեզ անգամ այդ անձրևը,

Որ հոգուս մեջ չի տեղավորվում:

Ներում եմ ամենից շատ քո սերը:

Քեզ համար չնչին դարձած

Իմ մաքրությունում:

Անվերջ ու կեղծավոր անդարձ:

Մոլորվում է,

Բայց և գտնվում

Նորովի, յուրահատուկ, մաքրված:

©Թերեզա

19.03.2007թ.