Քեզ մասնատելով

Քո շնչառության բառարաններում

Հավերժ կրկնվող համբույրն եմ փնտրում:

Նրա ջերմության ամեն հպումից,

Ինձ` քեզ հիշեցնող սիրուց ու ցավից,

Նույնը նորից եմ ապրում.

Բայց դա էլ ոչինչ:

Քո հայացքների լուռ փախուստներից

Ինձ համար թանկ աչքերդ եմ զատում:

Նրանց շոշափման փոքրիկ վայրկյանից,

Իմ ողջ կյանքն եմ հավերժացնում:

Քո ձայնի հնչյուններն օդում`

Որպես փոշեհատիկ,

Լսողությամբ եմ փորձում

Գողանալ քեզանից

Դու դա չես զգում:

Սակայն ես լսում

Ու պահպանում եմ դրանք ինձ`

Քեզանից թաքուն:

Ու դու անտեղյակ իմ ցանկությունից

Հեռու ես, այնքան հեռու,

Որ անկարող լինեմ նորից ու նորից

Քեզ փնտրելու ու գտնելու

Քո քայլվածքի դղրդյունը,

Որ հասնում է սրտիս խորքին`

Հենց այդ շարժը, հենց այդ նույնը

Իմ այս հոգին ընդունում է:

Ու դրանից քեզ սովորած դողդողումն է

Կրկին զգալու,

Կրկին զգում է:

Քո` մնալու մասին սուտը,

Որ իմ սիրտն է լուռ հորինել,

Գիտակցումս է երբեմն հիշեցնում.

Ու ես դա նրան չեմ կարող ներել:

Իմ հորինած փոքրիկ սերը

Այս սիրտս կապել է:

Ու ես նրանից կորցրել եմ իմ ստվերը,

Կորցրել եմ, ինձ էլ կորցրել եմ:

Քո և իմ ուղիները

Այնքան օտար, այնքան տարբեր են:

Ոչինչ չգիտեմ քո կյանքի մասին:

Բայց քեզ մասնատել

Ու պահպանում եմ մոտ իմ այս սրտին,

Որը մասնիկ առ մասնիկ քեզ է ճանաչել:

Եվ ավելի լավ, որքան ես գիտեմ,

Ոչ ոք չգիտի քո մասին իմ սեր:

Կամ սիրուցս կուրացել եմ,

Ու քեզ ինքս եմ հորինել,

Կամ էլ սիրտս ի վիճակի է

Քեզ իրեն, իրեն էլ քեզ հարմարել:

Ես և դու ոչինչ չգիտենք:

Ամենը սխալ եմ անում:

Դու չկաս ու ես եմ խենթ:

Նորից քեզ եմ հորինել ու ապրում եմ:

Եվ այս ամենն էլ իմը չէ, սուտ է:

Ասա ո՞նց անեմ. ստել չգիտեմ:

Բայց ողջն եմ ստել:

Ինքս ինձ նորից մոռացել

Ու օտար սերը իմն եմ դարձրել:

Գիտեմ, չկաս դու,

Կամ էլ հեռվում ես:

Այնքան հեռու,

Որ մոտենալ քեզ

Դեռ չեմ կարողանում:

Քո գոյության ամեն ապացույց

Ինձ կարող է փրկել այս սիրուց:

Որ ամենևին ինձ չի պատկանում,

Բայց ինձ պատկանող

Ողջ կյանքս է վատնում

Ու ես եմ պարտվում:

©Թերեզա

22.03.2007թ.