Անհետ..ք

Երբ դուռդ թակում է կարոտը միայն,

Իսկ անկողնուդ թիկնած է թախիծը,

Դու վերանում ես աշխարհից համայն`

Թողնելով նրանց քո կորցրած իղձը:

Քեզ հետ տանում ես քո խրտնած հոգին,

Երազակորույս ներկան փաթաթած,

Ծակծկված, մաշված խիղճը կոկորդին,

Մի պտղունց ցասում սրտի տակ պահած:

Ու վերջակետն է կախվում տողերից,

Լուռ խաղաղվում է կարոտը վայրագ,

Քո հետ տանում ես մի կյանք, մեկ թախիծ.

Դատարկելով ևս մեկ խորթ արևածագ:

14.05.2015

©Թերեզա