Անդարձ

Դատարկ է տունդ քո կարոտախտից,

Պատերդ թույլ են, առաստաղը` ցած:

Ու հեռանում է լուռ,  անգիտակից,

Նա ով սիրում էր ապրել խենթացած:

Մարում է լույսը մենության վախից,

Կարոտն է խեղդում անբառ ու անես:

Հեռանում է լուռ ժամը քո կյանքից.

Ու դու դառնում ես անհոգի երես:

Քեզանից հետո դառնում է ունայն

Ե'վ կարոտը քո, և' ցավդ խամրած:

Դատարկվում են պատերը քո տան,

Մնում է միայն մեկ արևադարձ:

26.03.2015

©Թերեզա