Գարնանամուտ

Ընկերներս երես շրջեցին

Բարեկամներս՝ ուրացան:

Կեղծ ժպիտներն անձայն թակեցին

Իմ անցյալից կոտրված ներկան:

Իմ համբույրները շիկնեցին, 

Գարուններս անհետացան:

Մնաց միայն գունատված ու սին

Կամավոր ու թաց խիղճը, սրիկան:

Իր ոտքն էին տրորել թաքուն

Իմ մասին պատմող բանսարկուները,

Ու նա զարթնել էր քնատ ու անքուն

Թափառական անտուն խավարասերը:

Հիշել էր հանկարծ, որ կամ ես,

Որ կարող է անտեղի բացել վերքերը,

Որոնք կոտրել էին իրեն չունեցող

Աննկուն վայրի գազանի ձեռքերը:

Պետք չեն ինձ հեռավոր ու սուտ

Ժպտերես,լալկան բարեկամները:

Ինձ մնացել է մի գարնանամուտ,

Որ նորից ծաղկեն այգուս վարդերը:

©Թերեզա 

15.11.2013թ.