Խոհ

Վաղուց տանը չէ էլ Տանտիրուհին,

 Պատերը սարդոստայնն է համբուրում,

Ժանգոտել են դուռն ու պատուհանը հին,

Ժամացույցն էլ` կանգնել, չի շարժվում:

Որքան կարոտ կա այդ ննջարանում,

Որքան թախիծ կա այդ պատերի տակ:

Դարեր տևացող գիշերներն անքուն

Սպասում էր լցրել Տիրուհին միայնակ:

Այստեղ մնացել է երգը հին օրերի,

Կարոտին պարտված ծիծաղ ու արցունք:

Մի ամբողջ կյանք սեր մուրացիկի.

Ապրել էր` գրկում միայն մենություն:

Տատիկիս հիշատակին

©Թերեզա 

08.11.2013թ.