Ուրվական

Որտեղի՞ց ես եկել դու՝ 

Այսքան մոտ ու այսքան օտար: 

Կարոտից կապտած քո մկաններում 

Իմ լացն ես թաքցրել, իմ ցավը տկար: 

Ես ապրեցրել եմ իմ երակներում 

Նրան՝ ով մնաց, այն՝ ինչը որ կար: 

Ու այժմ կյանքն առանց հիշողություն 

Դարձել է անարժեք նկար: 

Հիմա էլ թույլ՞ տամ իմ այտոսկրերին 

Դեմքիդ անձայն ժպիտ՞ արարեն: 

Թույլ տամ կարմրաթույր իմ շրթունքներին 

Քո շուրթերին համբույ՞ր պարուրեն: 

Բայց ես վախենում եմ այդ բառից՝ կորուստ: 

Ինչպե՞ս շրջանցել երբ նա ներսում է: 

Երբ նա դառնալով գունավոր մի սուտ 

Սիրտս փշերով իր դանդաղ մերսում է: 

©Թերեզա 

08.06.2011թ.