Անցյալ..

Արևը երկու երես ունի. պարզվեց նորից: 

Երբ այրված են ամենասուրբ երազները, 

Ու երկինքդ գունավոր է նրանց իսկ այրումից, 

Եվ քեզ չի օգնում անգամ հոգուդ անձրևը: 

Նա ջերմանցում ու գուրգուրում է, 

Նա քեզ փարվում ու համբուրում է: 

Նա քո սրտում ու քո մարմնում 

Իրեն է անձայն, լուռ տեղավորում: 

Նա այն է, ինչ դու այսօր սիրում էս, 

Ու այն` ինչ կարող է քեզ կենդանացնել: 

Քո արյան մեջ դու նրան ունես, 

Եվ նա քեզ թաքուն իր ստվերն է դարձրել: 

Վառված, մոխրացած քո կերպարանքից 

Մնացել է միայն անգույն խենթություն: 

Թևավոր, անսանձ քո երազանքից` 

Մի փետուր ու շղթայված մի փուջ գոյություն: 

Անգամ կարոտդ է փոշիացել անգիտակից, 

Ու դարձել` երակներդ ծակծկող հիշողություն: 

Դու կանգնած ես ոտաբաց, կարեկից, 

Ոտքերիդ տակ ուշաթափված անձրևոտ գարուն: 

Երեկ ու այսօր կորցրել ես նորից` 

Քեզ համբուրող ձեռքերն այդ անձրևներում: 

Ամեն բան դարձել է սառնասիրտ թախիծ, 

Նա իր ձեռքերն է լվանում քո արցունքներում: 

Ցավալին այն է, որ ինքդ քեզ այդ օրվանից 

Ամենևին էլ ներել չես կարողանում: 

Արևն այդ երկու երես ունի, 

Բայց երկինքն էլ չի մոռանում, 

Որ արևը երկերեսանի, 

Միևնույն է`ամեն իրիկուն մայր է մտնելու: 

©Թերեզա 

01.05.2012թ.