Ստվերները

Կիսաթաց, կիսաբաց լուսամուտ,

Մրոտված, գունատված ծաղրածու:

Կանգնել է արբած, բայց ջլուտ,

Կագնել ու ժպտում է շինծու:

Նրա բաց ու խոնավ վերարկուն

Ցեցոտել է կոշկավոր մի կատու:

Նմանակ չունեցավ իր օրում

Ու տարավ իր ցավերն ինքնուրույն:

Այդ կատուն մի գարուն ցնորվեց,

Երբ դարձավ մենության հիշեցում,

Ու ճաղատ նրա ստվերը սափրեց,

Նրա լույսը դարձրեց գոյացում:

Վերացան բարեկամ, ազգություն,

Ե'վ կարոտ, և' անցյալ գոյություն:

Ու ապրում են հիմա նույն խցում

Մենությունը, Կատուն, Ծաղրածուն: 

©Թերեզա

26.01.2013թ.