Մանկություն...Մաքրություն...

Ինչի՞ց եմ ստեղծվել ես..

            Մի փոքրիկ ամպից,

Նրա մեկ կաթիլ ջրից,

Կամ էլ առվակից:

Կամ էլ չեմ սեղծվել:

Եթե՞ չկամ ես,

Ինչպե՞ս կարող եմ ստեղծել,

Ստեղծել ինքս ինձ

Ստեղծվել եմ հողից.

Սկզբում արմատ,

Հետո ցող,

Հետո տերև,

Եվ այդպես էլ անավարտ,

Հետո բողբոջ,

Հետո ծաղիկ եմ դարձել:

Գուցե ստեղծվել եմ քարից,

Գուցե եղել եմ երկնի մի կտոր,

Հետո դարձել եմ

Երջանկության նման թռչող:

Թռչող մի աստղ,

Թռչող մի ծաղիկ:

Գուցե ստեղծվել եմ աստղ,

Բայց ուրիշ ձևով.

Ինչպես ծաղիկ տվել ցող,

Հետո տերև,

Հետո բողբոջ,

Հետո ես աստղ եմ դարձել:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ արծվից,

Թե՞ արծիվն է ինձանից ստեղծվել:

Գուցե ստեղծվել նրանից,

Հետո “Դու”, հետո “Ես” եմ դարձել:

Ստեղծվել եմ ծառից.

Ծառը բողբոջ է տվել,

Հետո պտուղ,

Պտուղն ընկել կոտրվել,

Եվ միջից դուրս եկել մի սկյուռ:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ սիրուց.

Քանի որ հոգուս մեջ

Ուրիշ զգացմունքի տեղ չկա:

Գուցե ստեղծվել արևից,

Գուցե նույնիսկ խոտերից:

Գուցե ստեղծվել երկնքից:

Գուցե նաև հուզմունքից:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ

Ատելության թշնամուց:

Գուցե՞ չկամ ես ընդհանրապես:

Ո'չ, հաստատ ստեղծվել եմ "Սիրուց":

Դա է ինչից ստեղծվել եմ ես:

©Թերեզա

2000թ. 

Միայնակ Տերևի Երգը

                                     

…Ուրեմն մի օր,

Անտառի մեջ մոլոր,

Քամու հետ քշվում

Մի տերև էր անցնում:

Քշում էր քամին

Միայնակ տերևին,

Ուրեմն մի օր,

Անտառի մեջ մոլոր:

***

Գարունը անցավ,

Տերևը մնաց,

Եվ գետնին ընկավ

Տերևը պոկված:

Քշում էր քամին

Միայնակ տերևին.

Ուրեմն մի օր, 

Քամու հետ մոլոր: 

Մեկ էլ տեսանք 

Մի աղջիկ եկավ 

Միայնակ տերևին 

Վերցրեց և տարավ: 

Աղջիկը վերցրեց 

Տերևը տարավ

Ուրեմն մի օր

Աղջկա հետ մոլոր:

Աղջիկը տարավ

Տերևն ընկած վար

Տարավ իրենց տուն

Եվ դրեց փոքրիկ

Գրքի արանքում:

Եվ ահա անցավ

Աշունն էլ գնաց,

Ձմռանից հետո

Գարունն էր եկավ.

Այդ գրքույկի մեջ

Միայնակ տերևն էր,

Որ մոռացվեց

Ու չարացել էր:

Եվ ահա հանկարծ

Տերևը հոգնած

Գրքույկի միջից

Ընկավ ցած

Մեծ պատուհանից:

Քշում էր քամին

Միայնակ տերևին

Ուրեմն մի օր

Քամու հետ մոլոր:

1998թ., Գարուն

2001թ. Մայիս

Երազանք

Երազում եմ մի մե~ծ այգի.

Մեջը մի փունջ վարդ թող ծաղկի:

Ցանկապատով շրջապատված մի մե~ծ այգի.

Մեջը մի մեծ տուն թող լինի` երկհարկանի:

Երազում եմ մի փոքրիկ շուն:

Այգում թող ունենա տուն:

Երազում եմ շա~տ ընկերներ,

Թող ունենան միմյանց հանդեպ մի մեծ սեր:

Երազում եմ Հայաստանը

Միշտ ինձ նման երազի:

Եվ Երազանքը նրա

Միշտ երազով կատարվի:

©Թերեզա

1998թ.

Վերջին Զանգը

            Վերջին “դիլինգ”,

Բերջին “դուլունգ”,

Վերջին անգամ այն լսեցի

Եվ այդ զանգին խորհրդանիշ

Բղավեցի.

-Զանգն է վերջին ու անգին:

Եվ դահլիճում այս ահռելի

Զանգի ձայնին ենք սպասում էլի:

Սպասում նրա

“Վերջին դիլինգ”,

“Վերջին դուլունգ”

Ասելուն…

Պարոն, Օրիորդ

Զանգը հնչեցրեք

Վերջին անգամ:

Վերջինը չէ,

Ես հույս ունեմ կրկին կգամ

Եվ կլսեմ

Փոքրերի դասերն ընդհատող

Զանգն այդ հնչող:

Եվ կհիշեմ,

Թե ես ինչպես

Զանգը լսեցի

Առաջին անգամ,

Իսկ հիմա ամեն

Քառասուն րոպես

Սպասում ենք նրան:

Այս ահռելի դահլիճում

Զանգը հնչեցրեք այն,

Որպիսի ոմանք փախչեն տուն,

Ոմանք` դասի շտապեն:

Որպիսի ամեն անգամ,

Քառասուն րոպեի ընթացքում

Զանգի ձայները գան

Եվ հետո լռության մեջ

Կորչեն անքուն:

Որպիսի ոմանց մասին

Զանգն ունենա գաղտնիքը իր

Եվ փախչելու ընթացքում

Կարծես զանգով կանգնեցնի:

Ամեն մեկի սրտում, հոգում

Զանգն ունենա տեղը իր

Եվ նույնիսկ փախչեն

Դասի ընթացքում`

Տանելով այդ զանգը բամփիր:

………………………………….

Ամեն առավոտ արթնանալով

Ես հիշում եմ քեզ:

Եվ դպրոց շտապելու ժամանակին

Չեմ հասցնում:

Եվ ճանապարհին

Դռները փակվում են հեզ:

-Սպասեցեք, սպասեցեք,

Չէ որ դեռ դրսում եմ ես:

Չեն լսում ինձ,

Բայց ես կարոտել եմ քեզ:

Նույնիսկ այդ պահին

Լուսամուտով ներս թափանցել

Փորձում եմ ես:

Կարծես խելագար մի պատանի,

Հրելով մարմինս մտնում եմ ներս:

Ներսում դատարկ է, և զանգն էլ չկա:

Շատ թե քիչ սպասես

Եվ զանգը կգա:

Ու հանկարծ

Դահլիճից,

Զանգն արբեցած

Մոտենում է ինձ:

Վերջին “դիլինգ”,

Բերջին “դուլունգ”,

Վերջին անգամ այն լսեցի

Դուռը բացվեց և…

Այս դահլիճում հայտնվեցի:

©Թերեզա

2001թ. Մայիս

Դպրոց

Այս խուլ ու համր աշխարհում

Անկյուն գտա մի անհաս,

Որի մեջ ամեն մարդու

Մանկությունն է մի երազ,

Որի ամեն խոսքի մեջ`

Լռությանը հակառակ,

Զրնգում է բարձր երգ

Եվ արձագանք:

Ամեն զանգի հետ մեկտեղ էլ`

Պայուսակը հավաքած,

Այդ անկյունից փախչում են

Մանկություններէ`

Անհամբեր զանգին սպասած:

Իսկ առավոտյան`

Ժամը ինին,

Գալիս են նրանք`

Տարիները պատանեկության:

Եվ լսվում է կրկին

Երգ ու արձագանք:

Այս խուլ և համր աշխարհում,

Երբ ես անկյուն գտա մի անհաս,

Հոգումս լցվեց երջանկություն,

Եվ հոգիս դարձավ խաս:

Երբ քեզ ասեմ ցտեսություն,

Երբ ետևիցս փակեմ

Դռները քո հպատակ

Այդեղ կթողնեմ մի մանկություն,

Որպես ինձանից հիշատակ:

©Թերեզա

2001թ.

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր

Ինչո՞ւ եք կապույտ երկնքում:

Ախ ասացեք ինձ աստղեր

Այս սերն ինձ ո՞ւր է տանում:

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր

Ինչո՞ւ եք այդպես շողում,

Իսկ երբ ես նայում եմ վերև`

Կարծես ինձ մեջքով եք թեքվում:

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր

Ինչո՞ւ միայն դուք եք երկնքում,

Ախ ասացեք ինձ աստղեր

Ինչո՞ւ իմ ճամփան չի շողում:

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր

Երբևէ կբարձրանա՞մ ես վերև

Կմասնակցե՞մ Ձեր խաղին

Ցերեկ և գիշեր:

1998թ.

©Թերեզա

Արցունքոտ աչքեր

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն

Եվ գիտես, որ դա կլինի:

            Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքեր լցվեն

Եվ ծովին նմանվի:

Ես արդեն գիտեմ` ինչու է ծովն աղի:

Ես արդեն գիրտեմ, որ դրանք արցունենրն են իմ:

Աչքերս տալով երկինքին`

Վերևից արցունքներ են թափվում:

Եվ կաթիլ առ կաթիլ թափվելով գետնին`

Թափվելով նրանք ծովեր են դառնում:

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն,

Եվ գիտես, որ դա կլինի:

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն

Եվ ծովին նմանվի:

©Թերեզա

1998թ

Շարունակությունն այժմ այստեղ`
http://grakanxmeruk-terezahakobyan.blogspot.com/p/blog-page_3637.html