Խրթխրթացնում է կանաչ փոքրիկ բիբարները` մատները կրծելու անհագուրդ ցանկությունը մեղմելու համար. կարծես վառում է վերջին ծխախոտը, մի ծուխ քաշում և.. Մատներն իջեցնում է ցած ճաքճքած շրթունքներից ու մտածում իր մտքի` արդեն տարածված դատարկության մասին: Վերստին ցանկանում է մոտեցնել և զգալ անմահության համը, սակայն զսպում է իրեն, չէ-որ արդեն մեծ է, ու վերցնում է կանաչ փոքրիկ բիբար: Երբ կուլ է տալիս իր բերանում վերջին պտույտը կատարած զանգվածը, փոքր-ինչ հանդարտվում է: Մի քանի անգամ փորձում է կրծոտել նորից, չի թուլանում, կարողանում է զսպել: Հանկարծ զգում է, որ բիբարի համը թթվում է բերանում ու իրեն դուր չի գալիս: Գրպանը ծակ է, ու մաստակի վերջին կտորը դուրս է սողոսկել այնտեղից: Զգում է, ակամայից վերցնում է ծխամանում արդեն համարյա մոխրացած ծխախոտն ու... քաշում:
©Թերեզա
03.11.2008թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий