…Ու
սկսվեցին կիսատաք անձևրները, որոնք շուտով կսառեն պարանոցիս, երբ հատիկ հատիկ
գլորվեն շուրթերովս ցած: Իմ երկինքն արտասվում է ամեն անգամ, երբ ես թախծում եմ:
Երևի մեր երակներով նույն արյունն է հոսում, կամ ավելի ճիշտ` մենք միևնույն ցողից
ենք: Այլևս սրբում են իմ կիսաթև վերարկուի վրայից քո մարմնից պոկված ոտնահետքերը:
Սառել են: Ակամայից շուրթերն էլ են սկսում դողացնել ընդմիջումներով, երբ շուրթերից
ծորում է տաք շնչառությունն ու մեկ վայրկյանից կիսով չափ պակաս ջերմացնում: Ես ինձ
գտել եմ քո թևքերի տակ: Պարզվում է միշտ այնտեղ եմ եղել: Գիտես, որտեղ ասես չէի
փնտրում նրան ու ինձ անգամ թվում է, որ ես լսում եմ նրա դողից ծնվող շրշյունը: Նոր
եմ հասկացել` նա չէր դողում, նա ծիծաղում էր, քանի որ հասցրել էր թևքերիդ տակ
ջերմանալ: Մի տար ինձանից իմ անձրևանոցը: Ես վաղուց դադարել եմ թրջվել
արցունքներիցս: Քո շնչառության տակ ես գտել եմ իմ տունն ու քո մատների ծայրերին
մոռացել` դողացող անկարողությունս: Ինչ էլ լինի թույլ չես տա թրջվեմ:
©Թերեզա
10.11.2012թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий