Ծառերը ծաղկում են իրիկնամուտին

Ամեն իրիկուն ոտքերս ջուրն եմ դնում,

Որ ծառս պտուղ տա.

Արմատներս մամռակալել են,

հող են ուզում,

Ցասումս բացված թևերիցս լայն է,

Ո՞նց գրկեմ մենակով:

Երկու թև է պակասում,

Երկու թև, որ երբ իմ երկուսով թռչեմ,

Քո երկուսով բռնվեմ.. ընկնելուց:

Ամեն իրիկուն հաշվում եմ մենակությունս,

Թե որքան կար, ու որքան մնաց:

Մենակություն, որ լիքն է,

Բոլորի մեջ, բոլորիս շուրջ:

Պակասում է, զգում եմ թեթևացած:

Մնում է միայն դատարկությունը:

Մենակությունը մարդկանց պես է.

Երբ պակասում է, 

Դատարկվում է ներսում:

Ամեն իրիկուն դադարում եմ ձևացնել,

Որ օրերը երկար են, իսկ գիշերները`կարճ,

Որ դեռ կհասցնեմ չորս երեխա ունենալ,

Որ դեռ քսան եմ.. քսան, 

Ու ես հասկանում եմ,

Որքան արագ են թռչում իրիկունները բոլոր,

Իսկ թվում է կյանքը կանգնած է,

Ժամանակ դեռ կա..

Ժամանակ ապրելու համար:

Ամեն իրիկուն ոտքերս ջուրն եմ դնում,

Որ ծառս կանաչ մնա:

Տերևներս դեռ թարմ են:

©Թերեզա

29.12.2015

11.01.2016