Թափանցիկ

Կարկամած հոգիդ կարոտ է տենչում,

Երբ պատուհանից ես արևը սիրում,

Երբ քո մաշկագույն առավոտներում

Քո իսկ տարիքն է անխնա ծորում:

Ու մեղվաբույսի ծաղկաթերթերում

Էլ չկա քեզ համար լուսաբաց արթուն,

Դու քեզ ես փնտրում մայրամուտներում,

Բայց քո գարունքն է հոգնաբեկ լռում:

Վերջալույսին սթափվում ես, կանգնում:

Կարկատած ներկան անցյալդ է ծամում:

Իսկ դու ժպտում ես անզգա ու անտուն.

Քո իսկ լույսն է լուռ քամուց նվաղում:

Կորստի խոցից հոգին է ոռնում

Մարմինն է տնքում զղջումի ցավից:

Քեզանից միայն մի ստվեր է մնում,

Որ փոքր է անգամ քո մանրադրամից:

Կյանք, որ էլ քոնը չէ, քեզնից է գնում

Տարալուծվում է ավազե ժամին.

Լուռ դառնում է այն փշրված աշուն,

Ու թռչում է վեր խռոված հոգին:

21.10.2014թ.

24.10.2014թ.

Թերեզա