ՄԱՅՐամուտին

Ուզում եմ ձուլել քո պաղ շուրթերին իմ գարունը,

Բայց կասես ինչպե°ս,

Երբ քեզ արդեն տիրում է միայն թաց ձյունը`

Սառը, անտարբեր, աներես.

Թափանցիկ սիրտդ, հոգիդ` հեռավոր:

Ներիր ինձ, խնդրում եմ,

Որ չեմ եկել, չեմ դարձել քեզ մոտ,

Ու դեռ կարոտից  դողում եմ:

Ես մի երդում եմ կորցրել,

Որ խոստացել էի.

Երդվել էի` մորս սիրտը չցավեր.

(Բայց ես ուժ չունեի: Անզորացել էի):

Այժմ այն արտասվում է`

Իր հոգում հիմա միայն թաց աշուն է:

Քեզ կորցրել էր անսեր քո երջանկությունը,

Թաքցրել էր կույր, մեղկ կարոտի տակ:

Ու մնացել է միայն քո թավշյա մաքրությունը

Անշիտակ հետքերում թողած` քո ծաղկունքից զատ:

Ուզում եմ ձոնել քեզ իմ աշունը.

Խելացնոր, փափկամազ, հարազատ:

Չէ որ սերը քո հավերժ արթուն է.

Քո սերն այնտեղ է, որտեղ սիրտն է տաք:

Տատիկիս

18.10.2014թ.

Թերեզա