Այդ գարուն էր

Այդ գարուն էր, որ հողս ծնեց

Ցորեններ կարմրագույն, անկենդան,

Մանուկներ` անարցունք,

Ծիրաններ` անկորիզ:

Այդ գարուն իմ երկինքն արտասվեց,

Մինչ օրս արցունքներն են որդան

Ուշաթափ իմ գրկում, թևանցուկ

Անկոտրուն երազիս:

Այդ գարուն կորցրեցի

Ծղոտե տունս պապերի,

Քունս գունավոր ու խաղաղ,

Ծիծաղներս` անցավ:

Այդ գարուն ինքս ինձ կորցրեցի,

Ու երբեք ոսոխին չեմ ների,

Որ իմ ստվերը դարձավ խելագար,

Ու կարոտս դարձավ հիշաչար:

©Թերեզա

28.04.2014թ.

1915թ.-ին