Հագել ես ճակատագրի նվիրած ամենագեղեցիկ շրջազգեստը քո ու շրջում ես իմ խնջույքին: Ժպտա ինձ ու որքան կարող ես լինել կեղծավոր, եղի'ր: Ես պաշտում եմ այն, թե որքան լավ եմ ճանաչում քո դիմակը: Իսկ դու այնքան միամիտ ես քեզ պահում, կարծես նոր եմ քեզ ճանաչելու: Քեզ թվում է՞, թե ես մոռացել եմ, որ դու քարշ ես գալիս իմ ետևից իմ ողջ կյանքի ընթացքում: Իսկ ամեն անգամ հանդիպելիս ժպտում ես ու անկաշկանդ նայում աչքերիս մեջ: Ես քեզ լավ եմ ճանաչում: Դու չէի՞ր, որ փորձում էիր սողոսկել իմ տուն, քծնել իմ տանիքը, բացել իմ տան պատուհաններն ու ծաղրել իմ տան լույսը: Ես քեզ լավ եմ ճանաչում, իմ վաղեմի բարեկամ: Բարեկամներին միշտ պիտի լավ ճանաչես, որ դիմակահանդես չկազմակերպի քեզ հետ քո տանը: Բայց դու մի վախեցիր, ես քեզ չեմ մատնի: Ես հիշում եմ, որ քեզ հետ կիսել եմ անգամ իմ վերջին շոկոլադե սալիկը: Իսկ դու հիմա եկե՞լ ես ու խնդրում ես մի կտոր թխվա՞ծք: Վերցրո'ւ, սակայն մի մոռացիր, որ ես քեզ չեմ հրավիրել, իսկ անկոչ հյուրերը տուն մտնել չեն կարող, որքան էլ ջանան: Վայելիր դռանս շեմին հենվելու քո վերջին կարողությունը: Այսօր ես ինքս էի դիմակ կրել քեզ մոտ:
©Թերեզա
04.02.2013թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий