Թևաթափ

Պապ, երբ ես փոքր էի,

առնում էիր ինձ թևիդ տակ 

ու ման տալիս` ասելով, որ ես

քո ամենասիրելի թոռն եմ,

դու միշտ նրանց կողմից էիր,

ովքեր մենակ էին ու չսիրված.

չնայած ինձ սիրում էին, երևի։

Դու էլ երբ փոքր էիր,

Անտուն ես եղել ու որբացած:

Պապ, դու լցնում էիր իմ ու քո բաժակները,

թեև ես ընդամենը տասերեք տարեկան էի,

ու խմում էինք միասին.

չէ որ ես քո առաջին տղա թոռն էի:

Ծիծաղում էիր բեղերիդ տակից

ու ուրախանում իմ տղայական համարձակությամբ.

գիտեիր, որ ես երբեք չեմ կոտրվի:

Դու ատում էիր մարդկանց,

քանի որ նրանք խաբում էին,

դու ատում էիր ճակատագիրդ,

քանի որ նա նույնպես խաբել էր քեզ,

բայց դու սիրում էիր կյանքը,

հենց այդ վայրկյանը, որ ապրում էիր,

հենց այդ ակնթարթը, որ քոնն էր:

Սիրում էիր հողը, որ տալիս է այն,

ինչ ցանում էիր.

Հիմա դու հող ես ու քո շիրմին էլ

ծաղկել է գարունը:

Պապ, քո բացակայից իմ ներսում

ներկա ստացավ մի ուրիշ կարոտ էլ:

...........................................................

Խաղաղվիր պապ, չէ որ քեզ համար

ես շատ եմ աղոթել:

11.11.2014թ.

12.11.2014թ.
©Թերեզա